Op avontuur in de jungle.

Het is inmiddels donderdag 26 oktober 15.00. We hebben een relax-dagje bij het zwembad. In ons nieuwe onderkomen; Joah-inn appartementen hebben we  een terrasje aan het zwembad waar het goed toeven is. De lucht is grijs, het zal zo wel gaan regenen zoals bijna iedere dag hier om dit tijdstip. Niet erg omdat je weet dat het na een uurtje weer over is. We hadden gisteren een hele leuke avontuurlijke dag waarover straks meer. Maar om het verhaal ook voor onszelf compleet te houden eerst een terugblik vanaf afgelopen maandag.

Maandag 23 oktober 2017

Rustig opgestaan en ontbeten. We checken pas rond 14.30 uit want dan kunnen we ons nieuwe appartementje in op de Keizerstraat 91. Het is warm als we onze koffers inpakken. Zelf als we stilzitten breekt het zweet ons uit, laat staan als we iets doen. Malti komt uitchecken en afscheid nemen en dan stappen we in de taxi. We maken een praatje met de chauffeur en stellen ook hem de vraag waarom alles hier zo in verval is en waarom het zo slecht lijkt te  gaan met Suriname. En zoals bijna iedereen zegt ook hij : het is de schuld van de corrupte politieke elite. Zij vullen hun zakken over de rug van de gewone Surinamer en zadelen toekomstige generaties op met enorme schulden. En zo is het waarschijnlijk ook! En hoe dat moet worden opgelost is de grote vraag. 

In appartementje 103 staat de airco al lekker te draaien als we binnenkomen. Wat een heerlijkheid! We willen natuurlijk dat zwembad in springen maar weten ons nog even in te houden en gaan wat boodschappen doen: water, frisdrank, biertjes, fruit en yoghurt willen we hebben maar dat blijkt allemaal nog niet zo makkelijk te krijgen. We vinden het heel raar dat er niet veel meer stalletjes met fruit en groente zijn want dat moet hier toch niet zo moeilijk te verbouwen zijn, maar buiten watermeloen en bakbananen en tomaten is hier weinig te koop. In het kleine Chinese supermarktje hier in de buurt is ook geen yoghurt en musli en dat soort spul te krijgen. We krijgen de tip naar supermarkt Tulp te gaan, een soort Albert Heijn zoals we op Curacao ook al hadden gezien. We moeten er wel met de taxi maar die zijn hier niet duur. Nou bij Tulp is inderdaad wel van alles te krijgen dus lekker ingeslagen. Onderweg naar huis brak een zwaar onweer los waar de boel lekker van opfriste. Van die duik in het zwembad kwam weinig meer. 

Omdat we nu wel eens roti wilde eten gingen we op advies van de receptioniste naar Roopram. De roti was inderdaad lekker maar een gezellig restaurantje was het niet. Meer een soort fastfoodtent. Plastic bestek en op je bordje een velletje plastic zodat ze snel klaar zijn met de afwas. Ja je kunt niet alles hebben. Maar de roti was echt heerlijk!! 

Dinsdag 24 oktober 2017

Goed geslapen en opgestaan met een stralende zon. Meteen in het zwembad gesprongen en wat baantjes getrokken. Er waren wat regelzaakjes: We willen hier nog twee trips maken, afspraak maken met de tandarts in Amsterdam, al een beetje kijken hoe de vluchten er in het weekend voorstaan en last but not least de verhuur van ons huis. ( dat lijkt toch te lukken en dat zou fijn zijn!) Dat gecombineerd met een beetje zwemmen, zonnen, lezen en de dag vloog voorbij. ‘ S avonds gegeten in Garden of Eden ( dank Arthur voor de tip!), een prachtig Thais restaurant waar je in de tuin omringt door palmen, zachte tingel tangel muziek met op de achtergrond de krekels heerlijk romantisch kunt eten. Maar we maakten het toch niet te laat want woensdag op avontuur!

Woensdag 25 oktober 2017

Om 7.00 uur opgestaan en na een licht ontbijtje naar ‘t Vat ( cafe in het uitgaanswijk) gewandeld waar het verzamelpunt was voor de trip naar de Brownsberg. Er waren meteen al wat aanloopprobleempjes omdat de auto die ons op zou moeten halen een technische mankement had. Als wij meegingen in de minibus zou het later allemaal goed komen. Na een uurtje rijden, stapten wij net buiten Paramaribo uit met vier andere Browsberggangers, de rest reed door. Daar ontmoetten wij Piet die ons de rest van de dag zou gidsen. Piet was een gezellige jongen van een jaar of 30 met een Brabantse tongval. De auto was gisteren gewassen en er was sluiting ontstaan bij de accu, dat had wat vertraging gegeven. Ach ja we nemen het allemaal voor zoete koek, als we maar bij die Brownsberg komen....

We rijden door het Surinaamse land en komen langs de verlaten Bauxiet fabrieken van Suralco ( Surinaamse Aluminium Company). Om die inmiddels stilgelegde fabrieken van stroom te voorzien is een enorm stuwmeer aangelegd. In die buurt is ook de Brownsberg.          

Maar eerst moeten we nog langs een politiepost voor controle. Daarom ook onze paspoorten paraat. De agent neemt de tijd om alle papieren te controleren ( geen idee wat er te controleren valt) en het lijkt allemaal in orde. Ten slotte nog even een check van het rijbewijs van Piet. Zoals zo vaak ligt het venijn in de staart, dat rijbewijs is niet orde. Piet komt met een vaag verhaal: het is het rijbewijs van zijn broer, ( daarom klopt de foto niet wat oom agent dus terecht constateerde) want zijn eigen rijbewijs is ‘ gebroken’. ?? Intussen wordt een van onze medepassagiers  ( Dirk uit Belgie) ) niet lekker, de airco is uit, de spanning loopt op en het wordt inderdaad een beetje benauwd in de auto...“ ik moet eruit ik ga overgeven..” Shit die schuifdeur heeft kindersloten...

Bas klautert via de voorstoelen naar buiten en weet de schuifdeur op tijd te openen. Bij Piet en de politie intussen nog geen enkele vooruitgang, hij mag geen meter meer rijden omdat hij niet beschikt over een geldig rijbewijs. He wat een gedoe zeg!! 

Is er iemand anders die zijn rijbewijs bij zich heeft? Ja de immer goedgeorganiseerde ( want licht neurotische) Nico natuurlijk. Een lang verhaal kort, even later zat ik aan het stuur van de minibus met 4 toeristen en de gids achterin en de nog steeds wat misselijke Dirk naast me. Op naar de Brownsberg! ‘ Die auto stuurt wel een beetje vaag Piet! ‘“ Ja we hebben er vorige week een harde klap mee gemaakt op het bergpad en dat is niet helemaal goed gegaan. Maar als je onder de 80 blijft gaat het wel toch?! “ 

Een uurtje later bereiken we het dorp Brownsberg. Een van de dorpen die uit de grond zijn gestampt voor de bewoners van de dorpen die zijn ondergegaan in het stuwmeer. Het ziet er voor ons allemaal nogal troosteloos uit, of het dat ook is weten kunnen we niet zo goed inschatten. Vanaf die plek nam Piet het stuur gelukkig weer over want vanaf daar gingen we over een onverharde weg de berg op. Ik ben daar niet zo’n ster in.( daarvan getuigt ook een filmpje op facebook toen we in een grote 4 wheel drive bijna vast kwamen te zitten in Costa Rica.) Piet gelukkig wel want hij weet ons over een heel beroerde weg van 8 kilometer lang veilig de Brownsberg op te krijgen. Af en toe lopen we vast, moeten we ons laten zakken om weer een aanloopje nemen, maar een uurtje later zijn we op de plaats van bestemming, heheh!!

Onze gezellige Brabantse Piet met een net zo gezellig bierbuikje draagt ons over aan Herbert de gids. We gaan de berg aflopen naar de watervallen. Herbert is leuk en laat ons kikkertjes zien, vlinders, rubberboom, rupsen, doet een Tarzanact met lianen. Kortom we vervelen ons niet terwijl het glibberige pad door de jungle afdalen... en dan is daar de Irenewaterval... Niet een enorme waterval ( het is nog geen regentijd dus de waterval is wat magertjes)  waardoor enkele medewandelaars wat teleurgesteld zijn maar ach... als de reis het doel is ben je niet snel teleurgesteld. Bas en ik zijn de enige van de groep die de kleren uittrekken en onder de waterval springen. Dat frist lekker op zeg!!  

En toen moesten we natuurlijk terug! We hebben natuurlijk wel enige bergwandelervaring en het is altijd fijn om eerst de berg op te lopen en daarna er af. Nu kwam het zuur na het zoet. Het was zeker geen makkie maar we zijn uiteindelijk weer boven gekomen.. Piet wachtte ons al op met frisdrank en chips....

Toen die hobbelweg weer af natuurlijk. Gelukkig had ik inmiddels leuk contact met Vincent die voor politiezaken ( recherche) met zijn baas Dirk in Suriname waren. Twee erg leuke Belgen die voor heel spannend werk ( waar ze verder weinig over loslieten) in Suriname waren. Vincent was 31 en reislustig, hij had al 60 landen bezocht. Baas boven baas dus en voldoende om over te praten! 

In het dorp zouden we worden overgedragen aan een chauffeur met geldig rijbewijs maar die was er natuurlijk weer niet. Moesten we mee naar Stone Island aan het stuwmeer  om twee medereizigers af te zetten. Daar zouden we dan om 18.00 worden opgehaald. Hup maar weer, weer een hobbelpad op. Stone Island ( een resort aan het meer) was erg mooi, dat moet gezegd, het meer lag er prachtig bij en er waren papegaaien! Bas blij!! En we konden zwemmen in het meer. Afgezet door netten die de piranja’s  tegenhouden. Een wassen neus volgens Piet. Maar je kunt veilig het water in als je maar geen open wonden hebt of ongesteld bent.... Nou aangezien voor Bas geen van beide het geval is is hij er natuurlijk ingedoken.

De chauffeur die er om 18.00 zou zijn liet op zich wachten. Uiteindelijk was hij er om 19.00. Toen nog eerst met Piet naar het dorp want in het kleine autootje van de chauffeur konden we de onverharde hobbelweg niet af. Eenmaal in het dorp overgestapt, met zijn vieren opgepropt in een heel klein rood autootje ( Met Dirk en Vincent). Op naar Paramaribo, ruim 1,5 uur over onverharde, niet of nauwelijks verlichte wegen met af en toe mafkezen ( boscreolen die zich door Voodoo onaantastbaar achten) die met 150 km per uur langsrazen. We waren blij dat we er waren!! Heel gezellig gegeten met Dirk en Vincent bij Zus en Zo en toen in een diepe slaap gevallen. De rest van het verhaal kennen jullie!

Lieve groeten uit Paramaribo!!