Ceviche eet je met een lepel en van Pisco Sour wordt je dronken...

Het is zaterdag 11 november, onze laatste dag Lima. De zon scheen vanmorgen gelukkig dus we besloten richting de Malecon te lopen, een soort van strandboulevard hoog tegen de bergen op gelegen. Ver daaronder is een drukke  4 baans autoweg maar daar zie of hoor je niets van daarboven. Er is een mooi park en een winkelcentrum met restaurants en bars uitkijkend over de zee. Lima heeft helaas geen mooi zandstrand, meer een grijze steenslag strand en door de koude golfstroom is veel te koud om lekker in zee te gaan. Helaas! Maar we hebben wel genoten van uitzicht en de lekkere koffie!

Eerst maar weer een terugblik:  

Afgelopen donderdag 9 november zijn we gaan lunchen in El Mercado een bekend lunchrestaurant. We wilden de culinaire hoogstandjes van Lima wel eens proeven. We lazen er al in de Holland Herald over; Virgillio Martinez met zijn restaurant Central. Hij staat in de top 5 van beste restaurants ter wereld, een half jaar van tevoren reserveren. Dat zou dus niet lukken al zouden we het willen. In El Mercado was nog wel een tafeltje vrij en het moet gezegd; heerlijk geluncht. Twee soorten Ceviche, gegrilde Octopus, Causa en gegrilde Coquilles. We hadden een geweldige serveerster die enorm hielp met de bestellingen en ons discreet toefluisterde dat je Ceviche met een lepel moet eten omdat je dan wat van het heerlijk zuur erbij kunt meehappen. Ze kwam steeds met suggesties voor de heerlijkste Peruaanse gerechten die ze in halve porties bracht zodat we veel konden proeven. Toen we daarna helemaal voldaan op een terras aan een espresso zaten raakten we aan de praat met Marco, een leuke jongen die de opleiding voor kok doet en twee tussenuren vrij had. Hij stelde voor om naar de zonsondergang te gaan kijken bij de Malecon. Zo gezegd zo gedaan. De zonsondergang stelde niet zoveel voor maar onze kennismaking met Pisco Sour ( de nationale cocktail en een soort Peruaanse variant van de Braziliaanse Carparina) die we er op advies van Marco bij namen des te meer.  Toen Marco weer naar school was liepen wij vrolijk naar huis tot we onze namen hoorden roepen uit een kroeg. Het bleek Ivan te zijn, die we eerder deze week een keer in een restaurant hadden ontmoet. Een soort queen van het uitgaansleven hier, steeds veel flamboyante mensen om zich heen, altijd in om nieuwe mensen te leren kennen, zeker als het ver komt zoals wij. Enfin, het werd heel gezellig dus daar ook nog maar een drankje ... 

Ik voelde me helemaal niet goed toen ik vrijdag wakker werd en dacht eerst nog dat ik een alleen beetje katerig was, maar het bleek helaas toch wat erger te zijn, een flinke buikgriep. Iets verkeerds gegeten of toch het gevolg van de slok water die ik per ongeluk uit de kraan dronk, wie zal het zeggen. Het lot van de reiziger zo nu en dan. Ik was er wel goed beroerd van dus de hele dag in bed op water, thee en ORS. Bas ging ‘s avonds even de stad in omdat er een belangrijke voetbalwedstrijd was voor de WK tussen Peru en Nieuw Zeeland. Leuk om tussen de Peruanen in te zien natuurlijk. De wedstrijd duurde tot ongeveer 24.00. Toen ik om 2.30 even wakker werd bleek Bas nog niet thuis. Wel erg laat, hij zou alleen voetballen gaan kijken, want hij was ook nog moe van  de escapades van donderdagavond. Geen Whatsappje of bericht of voicemail. Beetje raar. Ik stuurde hem een Whatsappje: alles OK? en probeerde weer te slapen 3.30 was hij er nog niet. Nou ga ik maar eens proberen te bellen want dit is wel heel raar. Wel verbinding maar er werd niet opgenomen ook niet na drie keer proberen. Tegen 4.00 opgestaan, echt ongerust inmiddels! Wat zal ik nou doen? Van slapen komt in ieder geval niets meer dus maar iets warms aantrekken en een kop thee zetten.  Waar zijn mijn lekkere dikke sokken? In het andere slaapkamertje waar de koffers en andere troep staat.... kom ik binnen zie ik Bas op dat bed liggen! Ik roep heel hard: lig je hier ****??!! Bas schrikt wakker en kijkt me verdwaasd aan. Hij bleek al om 00.30 thuis te zijn gekomen maar omdat er nogal lawaai was van de kroeg hiernaast had hij maar besloten om in de rustige ‘ achterkamer’ te gaan slapen. Waar ik me zo druk over maakte?!  Het werd even niet zo gezellig maar uiteindelijk zijn we weer samen in hetzelfde bed in slaap gevallen. 

Ik voelde me vanmorgen gelukkig weer wat beter al ben ik nog niet helemaal OK. We blijven vanavond thuis, eten wat eenvoudigs en gaan dan vroeg slapen. Morgen vliegen we om 11.00 naar Cuzco dus we moeten vroeg op. Wordt vervolgd,  lieve groeten uit Lima!!