Chacaltaya

Woensdag 6 december.

Vroeg opgestaan, strakke blauwe lucht; we willen naar Chacaltaya!

Op naar de touroperators om de hoek. Allemaal nog gesloten! Ja ze hadden ook gezegd: één dag van tevoren boeken. Dan maar naar het verzamelpunt voor de tour: Hostal Republica. Een aardige receptioniste begreep ons probleem en begon druk te bellen, met succes; er waren nog twee plaatsen vrij.

Om 8.30 werden we opgepikt; in een klein minibusje met een stel uit Australie, een stel uit Colombia en een ( mooie!) Braziliaan. Eerst naar de Maanvallei vertelde onze gids Patti, zodat de sneeuw die vannacht op Chacaltaya is gevallen een beetje kan wegdooien en we dan met het busje grotere kans hebben de berg op te komen. Bijzonder! Ik had gedacht dat er een prima weg naar het voormalige ski-resort zou zijn en dat als die weg moeilijk begaanbaar zou zijn voor een busje er wel een 4 wheel drive gebruikt zou worden, of zoiets. Volgens Bas was het verhaal over teveel sneeuw een smoesje omdat niet alle busjes er gelijk naar toe kunnen. Nou ja we zien wel, eerst maar naar die vallei dan.

De Maanvallei dankt haar naam aan de astronaut Neil Amstrong die aan het golfen was in Bolivia, vanaf de golfbaan zijn blik over het landschap liet gaan en riep: " Het is daar precies als op de de maan!" Een nieuwe toeristische attractie was geboren! Het betreffende landschap is gevormd door zand, steen en vulkanische as die in een dal is gestroomd en vervolgens weer aan erosie onderhevig is geraakt. Wel bijzonder en volgens Neil-  hij kan het weten-  net de maan! Nadat we er een half uurtje hadden rondgelopen gingen we verder, op naar Chacaltaya, twee uur rijden! Eerst weer terug door het centrum van de stad in één grote stinkfile! En toen stijl omhoog de vallei uit waar La Paz in ligt. Via een onverharde weg hobbelend naar boven. Wel weer frisse lucht en het uitzicht op de bergen werd mooier en mooier. Volgens onze gids is de prachtige berg links van Chacaltaya ( de naam ben ik vergeten) de zogenaamde 

"Paramount berg" ( Paramount pictures embleem)  Hij lijkt er in ieder geval wel erg op. Het weggetje werd smaller en smaller, de afgronden dieper en dieper en inderdaad, steeds meer sneeuw op het pad. De chauffeur wist ons kleine volgepropte busje nog wel steeds verder omhoog te krijgen. Vol gas en met slippende banden haarspeldbochten nemend kwamen we steeds hoger. Voor mij was lol er wel een beetje af maar gelukkig zat ik vooral aan de ' bergkant' van de bus hoefde dus niet te zien hoe we over dat hele smalle pad op de rand van de afgrond naar boven glibberdden. Ineens maakte de bus een rare zwieper naar links en stond stil. " We kunnen niet verder, teveel sneeuw, de rest moeten jullie lopen' zei Patti. Ik vond het allang best! Verderop zagen we inderdaad de overblijfselen van wat ooit een bijzonder ski- resort moet zijn geweest maar nu verlaten en vervallen was. ( overigens geen andere toerist te bekennen op die berg)  Omdat we inmiddels al 5000 meter hoog zaten was het overbruggen van de laatste paar honderd meter naar het voormalige resort een kwestie van heel rustig aan doen, veel pauzeren en goed doorademen. Van daaruit ( 5231m) konden we nog een bergkam nemen naar de top (5352m). Natuurlijk wilde Bas daar naar toe en ik eigenlijk ook. Toen de kam steiler werd en het pad smaller ( 5261m)  ben ik maar afgehaakt want zo'n toestand als op die vorige berg vond ik niet zo wenselijk. Bas heeft het gehaald en daarbij zelfs de mooie, jonge fitte Braziliaan eruit gelopen. Hij was als eerste boven. Trots!  

Het was al met al een onvergetelijke ervaring. 

'S avonds gegeten in een goed en bekend vegetarisch restaurant; Ali Pacha. Zeven gangen bijzondere gerechten! En toen lekker slapen!!