Hello Paramaribo!

Ik zit te schrijven in ‘ Zus en Zo’  tegenover de Palmentuin in Paramaribo, inmiddels onze favoriete hanghout. We vinden het heel erg leuk om hier te zijn waarover straks meer, maar eerst maar weer een terugblik....
Zondag 15 oktober 2017
Rond 14.00 moesten we er dan toch aan geloven, vertrek uit Natural Curacao. Na een warm afscheid van Tatjana bracht Paul ons naar de luchthaven. Een beetje buikpijn door het vertrek van die heerlijke plek en ook een beetje vanwege die vlucht met Fly Always, ik ben uiteindelijk gewoon een schijtert. Bij de incheck doemde het eerste probleempje op; omdat we een enkele reis hadden geboekt en geen retourvlucht of andere vlucht waar dan ook naar ook naar toe, kregen we geen inreisvisum en mochten dus niet mee. Nou dat was snel opgelost door Bas; binnen 5 minuten had hij de KLM tickets Paramaribo- Amsterdam klaar. En toen mochten we mee.’ Hoe laat komen we aan? ‘ ( vanwege de taxi) ‘ Dat weten we nog niet, misschien moeten we een tussenlanding maken om te tanken, dat duurt dan zeker een uur. Misschien ook niet, dat bepaald de gezagvoerder vlak voor vertrek. Er is ook goed nieuws, we vertrekken een half uur eerder dan gepland.’ Eerder vertrekken dan gepland hebben we echt nog nooit meegemaakt en dat de aankomsttijd onbekend is eigenlijk ook niet. Het zal wel...Nou die vlucht verliep verder prima; een schone en prima onderhouden Fokker 70 die zonder tussenlanding om iets over 18.00 soepeltjes landde op vliegveld Johan Adolf Pengel, Zanderij. Alle ( mislukte) inspanningen van Bas om de taxi te informeren over onze vroege aankomst bleken overbodig want de taxichauffeur ( inclusief bordje welkom Bas Sluis en Nicolaas Groot) stond gewoon klaar. Ik stapte in en vroeg nog heel onnozel waarom hij in een auto met het stuur rechts reed. Gelukkig hoorde de beste man me niet want even later merkte ik natuurlijk dat we links reden. Links ?! In onze voormalige kolonie?! Blijken die Engelsen hier natuurlijk ook weer een tijdje de dienst te hebben uitgemaakt. Zanderij ligt ongeveer 60 kilometer van Paramaribo en eigenlijk in de middle of nowhere. Het eerste halfuur reden we over een schaars verlichte provinciale weg. Daarna begonnen de voorstadjes met Chinese supermarkten, benzinestations, restaurantjes, alles rommelig. Ik moest denken aan de fameuze woorden van onze vriend Cor van Snippenberg: ‘ Je kunt reizen wat je wilt maar eigenlijk is het overal hetzelfde....’ Na een uurtje bereikten we de Julianastraat 77, een mooi wit houten huis op palen. We werden ontvangen door Matti die het huis verhuurd en er zelf naast woont. Huiskamer, keuken, douche, maar liefst drie slaapkamers en een mooi terras achter met schommelstoel en hangmat. Wel een beetje oud, schots en scheef. De schutters ( houten lamellen) stonden allemaal open dus het windje waaide lekker door het huis. Wel fijn want het is hier ook heel warm! Het werd me al meteen duidelijk dat in dit huis geen airco zit. Nee daar had Bas niet op gelet bij het boeken moest hij toegeven. Die bedden zijn ook niet echt breed dus gelukkig zijn er twee, en die klamboes stellen eigenlijk ook weinig voor. Wel een beetje vervelend want door die open schutters ( zonder horren) kan natuurlijk van alles naar binnen komen. Ik voel me daar nooit zo prettig bij, zeker niet na ons avontuur in Brazilie  waar - jaren geleden- een vogelspin op bezoek kwam in ons hutje in het Amazonegebied. Gelukkig heb ik dezelfde klamboe als toen in mijn tas gestopt dus dat was actie nummer een, mijn eigen klamboe ophangen!Ja het is allemaal even wennen, maar wat wil je voor 25 euro per nacht. We zitten wel heel leuk lokaal, echt tussen de Surinamers riep Bas nog enthousiast uit.  Toen nog wat gaan eten. Het uitgaanscentrum bleek op loopafstand. Overal regenboogvlaggen want oktober blijkt gay-pride maand. Maar er is geen gay-kroeg of club, dat dan weer niet. We zien wel. Snel een hapje gegeten en toen onze zweterige bedjes in. Nadat ik de klamboe goed had ingestopt in een onrustige diepe dromen slaap gevallen....
Maandag 16 oktober 2017

Wakker geworden van de vogels en de zeer irritante hondjes van de overbuurvrouw. Nog lekker even liggen soezen in de hangmat uitkijkend over de achtertuin. Bas bleek nogal slecht geslapen te hebben maar viel om 8.00 in een diepe slaap dus die maar even laten liggen. Rond 11.00 de stad in . Onze eerste stop was bij Zus en Zo, een cafe- restaurant in een houten huis met tuin tegenover de Palmentuin. Daar heel rustig ontbeten en toen verder gelopen. Door de palmentuin naar het presidentieel paleis, onafhankelijkheidsplein, de nationale Assemblee en de diverse ministeries. Wat leuk om hier nou eens te zijn!  Wat moet het hier prachtig geweest zijn met al die koloniale houten huizen, de een nog rijker gedecoreerd dan de andere. Bordessen en waranda’s waar het heerlijk toeven moet zijn. Helaas is er heel veel, heel erg in verval.Toen verder langs de Waterkant met uitzicht over de  Surinamerivier en de Jules Wijdenboschbrug. Na een heerlijke lunch, salade nicoise en een glaasje Chardonnay, richting Fort Zeelandia gelopen. ( Die lunch kon er wel vanaf want wat is het leven hier goedkoop, veel goedkoper dan Nederland en Curacao!) Fort Zeelandia bleek helaas al gesloten want maar tot 14.00 open. Nou dat doen we morgen dan wel. Toen eerst maar wat boodschappen doen. Vlak bij ons huis bleek een enorme supermarkt te zijn. Ongelofelijk wat een oppervlakte en wat een artikelen. Op de een of ander manier vonden we he allebei een heerlijke winkel.  We gaan niet zelf koken want het Surinaamse eten is te lekker denken we. Wel fruit, koffie, water, chips etc ingeslagen.Toen even op ons terras gehangen en rond 18.00 naar een klein eenvoudig restaurantje naast Fort Zeelandia gelopen; Gradi. Heerlijke bruine nasi met vis en Moksi meti ( of zoiets) gegeten. Uitzicht over de rivier en met een heerlijke literfles Parbo erbij. Daarna nog een koffietje bij Zus en Zo en om 22.00 lagen we moe en voldaan in onze bedjes.Goed geslapen en zoals gezegd lekker ontbeten in Zus en Zo en het reisdagboek aan het schrijven. Het is inmiddels bijna 11.00. Zo op naar Fort Zeelandia.