Koh Samet.

Koh Samet, 10 februari 2018

Al ruim een week niet geschreven, dat is niet eerder gebeurd geloof ik, hoog tijd voor een update! Nou daar gaat ie dan.

Zaterdag 3 februari zijn we nog een keer gaan winkelen met Iwan. We hadden een aanleiding: een nieuwe Lonely Planet van Thailand en een van Laos. We gaan immers ( of had ik dat nog niet gemeld?) rond 13 februari met de trein via Isaan ( noord Thailand) naar Laos. 

Geluncht op de ' food-court' van een van de enorme shoppingsmalls bij Siam. Bij de ingang krijg je een chipkaart en daarmee kun je in alle stalletjes lekkers uitkiezen. We gingen deze keer voor Indonesisch, Redang, weer eens wat anders en heel lekker! 

Ons daarna vergaapt aan alle luxe en overdaad; een Rolls Royce, BMW of Range Rover, allemaal te krijgen. Exclusieve meubels, kleding, parfums en geluidsapparatuur ( Bas zijn fetisj) in overvloed!

Toen we terugliepen door het Lumpinipark werd daar natuurlijk weer volop gesport, maar toen sloeg de klok 18.00; het volkslied werd gespeeld en iedereen stopte met waar hij mee bezig was, ging rechtop staan en luisterde aandachtig. Een beetje bizar maar ook mooi om te zien. Dit doen ze twee keer per dag, om 8.00 en om 18.00. In de bioscoop doen ze het voor het begin van de film. Alles ter ere van vaderland en Koning. Bijzonder, maar er is natuurlijk ook een andere kant van het het verhaal; voor belediging van de koning, doorlopen zou een belediging zijn, staat een forse gevangenisstraf. En dan willen wij in Nederland het hele begrip Majesteitsschennis schrappen. Het andere uiterste! 

Zondag 4 februari namen we afscheid van Iwan. Hij moet voor een zogenaamde ' visum-run' even het land verlaten. Buitenlanders krijgen een visum dat maximaal 90 dagen geldig is. Daarna moet je het land uit.Je kunt vervolgens direct weer het land inkomen en krijgt weer een nieuw visum. Veel gedoe en onnodige kosten, geen idee wat het de gedachte erachter is, maar het zij zo. Wij hebben als toerist een visum van 30 dagen en moeten daarom ook over twee weken weg zijn. Enfin ; Iwan gaat maandag naar Kuala Lumpur, schijnt een leuke stad te zijn, van de nood een deugd maken heet dat. We zijn als afscheid gaan lunchen in een Frans restaurant. Heerlijke menu met salade, krokante hartige soesjes met kaas, een gebakken visje en als toetje een grote soes gevuld met zacht roomijs en chocola... mmmm! 

We hadden bedacht om 's avonds bij zonsondergang een cocktail te gaan drinken op het dakterras van hotel Banyan tree. Schitterend uitzicht over de stad vanaf de 59e etage. Helaas bleek het heel druk en was het terras een half uur gesloten. We zijn maar vertrokken; doen we dan morgen wel. Een soepje gegeten bij de Telephone Bar, koffie gedronken op een ander terras in de beruchte wijk Patpong en het hele gebeuren aan ons voorbij zien trekken. Wie in Bangkok is geweest weet wat we bedoelen.

Maandag 5 februari ; ik voelde het 's nachts al; misselijk, zweterig. Het was mijn beurt kennelijk weer voor een buikgriep en een dag in bed. Wat kun je je daar toch beroerd van voelen! Bas was erg lief, ging bij het zwembad liggen en kwam elk uur vragen of hij iets voor me kon doen. Eerst was dat alleen maar (ORS) water brengen, dat ik in kleine slokjes probeerde binnen te krijgen en houden.  In de loop van de dag verdween de ergste misselijkheid en kon ik wat eten van de witte rijst en het heerlijke fruit dat Bas had gehaald; banaantjes, appel en watermeloen. Ik was al lang blij dat ik het niet een dag later had gekregen; we gaan morgen naar Koh Samet! 

Dinsdag 6 februari; Redelijk goed geslapen, niet meer naar de WC gehoeven en wel zin om iets te eten. Dat valt mee! Kopje thee, een toastje met jam  en een banaantje gingen er goed in. Nog wel een beetje brak natuurlijk. Tassen ingepakt en toen alles helemaal klaar was nog even rustig naar de WC. We moeten drie uur in de taxi zitten dus laten we ongemakkelijke situaties proberen te voorkomen. We hadden een goede ruime taxi gevonden, aardige chauffeur , Phoon, die redelijk goed Engels sprak, rustig reed en geen muziek aan deed. Helemaal goed dus! Na ruim een uur rijden; we hadden de drukte van Bangkok achter ons gelaten, zag ik Bas lekker Candy Crushen op zijn Ipad. Daar had ik ook wel zin in; ik grijp in mijn rugzak naar mijn Ipad en eigenlijk wist ik op hetzelfde moment al; die Ipad ligt nog in de badkamer van het Pinnacel Hotel, waar ik op de WC mijn vorige potje Candy Crush (succesvol!) had gespeeld. Wat lastige minuutjes volgden; ik bracht Bas voorzichtig op de hoogte terwijl ik tamelijk hysterisch, in de hoop dat ik die Ipad er toch nog in had gedaan; mijn rugzak begon leeg te halen. Ik, die altijd commentaar heeft op Bas die altijd van alles vergeet en ( bijna) kwijtraakt, was nu zelf wel heel stom bezig geweest!! MIjn Ipad nota bene, waar ik op Koh Samet mijn krantje op wil lezen, reislogger op wil schrijven, Candy Crush wil spelen. ' We moeten omdraaien Bas, het is niet anders'. Bas stribbelde, begrijpelijk, nog wat tegen, maar ik bracht de chauffeur snel op de hoogte en vroeg of hij tijd had voor een extra ritje. Phoon moest lachen en 5 minuten later reden we weer richting Bangkok. Hij belde het hotel en 10 minuten later was mijn Ipad gevonden. Een hele geruststelling dat hij er nog was en dat ie ( je wordt toch een beetje onzeker van dit soort gedoe) niet ergens anders in mijn bagage zat. Wat zou dat een verschutting zijn! 

Terug naar het hotel kwamen we in een file, om 13.30 waren we na ruim 2,5 uur rijden weer terug bij af.  Tegen 17.00 waren we dan eindelijk op de plek van bestemming; de pier bij Rayong, van waar de speedboten naar Koh Samet vertrekken. Al snel zaten we op een van de boten en een kwartiertje later werden we begroet door Charles die ons op het strand al stond op te wachten! De spullen naar de bungalow en toen een koel Singha biertje met de voeten in het zand ....we zijn er! 

Woensdag, donderdag vrijdag, zaterdag, 7,8,9,10 februari:

Het leven is hier zeer overzichtelijk, we slapen heerlijk in onze houten bungalow, waar we vanaf de veranda zelfs een klein glimpje van de zee zien. Op het geruis van de golven, een licht briesje en de ramen tegen elkaar open is het fijn in slaap vallen. We worden gewekt door een het tropische vogelconcert vroeg in de morgen, maar soezen dan nog lekker even door. Ontbijt met zeezicht en dan een kop koffie op de veranda. Krant lezen, klein wasje doen, met de veger de kamer zand vrij maken, en nu dus reislogger schrijven. Af en toen een praatje met een van de andere gasten die langskomt. Het is hier een bijzonder resort, veel gasten wonen hier min of meer voor enkele weken of maanden. Het zijn bij allemaal nogal bijzondere mensen. Ze kennen elkaar vaak ook al lang. Het is een bijzonder ' dorp' met eigen regels. Zo hebben de vaste gasten/ bewoners  allemaal een eigen gereserveerde tafel op de mooiste plekken aan het strand. En waag het niet daar te gaan zitten, ook al zijn ze er niet! Het klinkt vreselijk en ik moest ook wel even wennen, maar uiteindelijk valt het reuze mee. We komen zelf ook in een totaal ontspannen toestand en die mensen zijn eigenlijk wel leuk, waar maken we ons druk om! Laten we zelf ook gewoon proberen een zo goed mogelijke tafel te krijgen!  Nou dat is gelukt; we zitten inmiddels onder de boom op rij 1 direct aan zee. Er zijn mooiere plekken maar ook slechtere. En intussen babbelen we met ' Bep' ( Joost) die we nog kennen uit de jaren 80 begin 90 toen hij als travestiet de moeder van Hellun Zelluf speelde. Of met Hugette, een weduwe uit Canada die haar man vreselijk mist maar toch nog iets van het leven probeert te maken en zich hier inspant voor zwerfkatten. Dan is er de 81 jarige Ernie aan de tafel naast ons, komt hier al 20 jaar om te overwinteren. Een soort ' Major' uit Falty Towers. Stoere vent, nuchter, vol droge humor, relativeringsvermogen. En als je hem dan, met zijn stoere kop, lang grijs haar en grote rieten hoed op, langs het strand ziet lopen denk je: zo wil ik ook oud worden! Natuurlijk ontbreekt het op een plek als dit ook niet aan quinoa - yoga- mindfull tuttebellen die we zoveel mogelijk uit de weg gaan. 'Middags gaan we naar de zee, beetje zwemmen, lezen en ouwehoeren. En 's avonds eten we, altijd gezellig met Charles, aan het strand. In een t shirt is het niet te koud en niet te warm, gewoon precies goed. We laten ons de visjes, garnalen, salades en fruit goed smaken en duiken op tijd ons bed weer in. Wat een leven!

Gisterenavond hadden we afscheidsdiner met Charles. Hij reist vandaag verder naar Cambodja. Maar we gaan elkaar waarschijnlijk weer zien in Bangkok, begin maart, als Francois ook deze kant op komt. 

Nou jullie zijn weer op de hoogte!