Terug in Bangkok.

Bangkok, Donderdag 8 maart 2018

Vorige week woensdag 28 februari is het ons op onze laatste dag in Luang Prabang, Laos gelukt om heel vroeg (5.00 ) op te staan. In het donker liepen we naar de tempel. Er was al wat bedrijvigheid, overal stonden lage krukjes naast de kant van de weg en er was rijst te koop om te offeren. De plaatselijke bevolking en veel toeristen gaan op die krukjes zitten om offers te geven aan langslopende monniken. Wij niet, we waren vergeten geld mee te nemen en daarbij vonden we het ook een beetje gek om als toerist dotjes kleefrijst uit te delen.

Toen de lucht in de verte lichter werd en de hanen begonnen te kraaien, hoorden we trommelslagen van uit de tempel. Even later kwamen de monniken blootsvoets en zwijgend in een rij naar buiten, de oudste voorop, de jongste achteraan, feeëriek!

Voor de tempel zat een - kennelijk belangrijke en oude- monnik ook offers uit te delen, rijst, maar ook in plastic verpakt snoep en geld. De toeristen hielden zich gelukkig allemaal keurig stil en gebruikten geen flitslicht. Dit werd de oude monnik kennelijk een beetje te rustig dus hij pakte zijn mobiele telefoon onder zijn oranje gewaad vandaan, zette een leuk tingeltangelmuziekje op en legde de telefoon naast zich neer, iets minder feeëriek maar wel om te lachen! 

Vanuit alle tempels stroomden de monniken in groepjes naar buiten. Altijd de oudste voorop en de jongste achteraan, langs alle mensen die plechtig buigend offerden.     

Na deze prachtige ceremonie gingen we nog een uurtje te bed. Na het ontbijt rustig zitten teuten met de jongens bediening, krantje gelezen enz. 

‘ Nou moeten we toch nog even opschieten Bas, het Koninklijk paleis sluit om 12.00’, riep ik om 10.55. Snel de koffie achter de kiezen en naar het naastgelegen paleis waar de om 11.01 aankwamen. Stonden we voor een gesloten ticketoffice. Die sluit om 11.00, vervolgens kun je tot 11.30 nog het paleis in, dat inderdaad om 12.00 sluit. Waar je in Thailand nog wel eens op enige coulance of flexibiliteit kunt rekenen was dat hier in het communistische Laos niet het geval. We vroegen de jongen bij de ingang of hij onze 20.000 kip ( 2 euro) niet in ontvangst wilden nemen en dan later die kaartjes regelen. Niet mogelijk.

Nou dat paleis, waar we al die dagen vlak naast zaten, hebben we dus gemist!

Koffers gepakt en met de tuktuk naar het vliegveld. Om 14.30 de lucht in met Thai Airlines naar Bangkok. 

Daar zitten we inmiddels alweer ruim een week. Eerst een gezellig weerzien met Iwan. Twee dagen later kwam ook onze buurman en vriend Francois binnenstappen, gevolgd door Charles, die na een omzwerving door Cambodja weer terug was gegaan naar Koh Samet en nu de laatste dagen van zijn vakantie doorbracht in Bangkok. Een heel gezellig clubje! We doen niet zoveel bijzonders maar hebben het heel leuk. Samen ontbijten in het Pinnacle hotel en dan nog heel lang koffieleuten. Daarna gaan we meestal een paar uurtjes aan het zwembad liggen of we maken een uitstapje. De Thaise  buurvrouw van Iwan heeft een groot resort op een van de Thaise eilanden en stond op de vakantiebeurs. Bas en ik natuurlijk mee met Iwan om die te bezoeken. Francois gaat tussendoor nogal eens naar Yoga, Charles is gek op markten en wij rennen in het Lumpinipark. Tussendoor lunchen en dineren we net zoals het uitkomt. Dinsdagmiddag zijn we, als afscheid van Charles, met elkaar gaan borrelen in het appartement van Iwan en daarna naar de Telephone bar gegaan om te eten. Eerder waren we nog niet in het uitgaansleven geweest,  tien jaar geleden ondenkbaar!  Iwan is gisteren naar Kuala Lumpur vertrokken voor een visum-run. Hij komt zondag terug maar dan vertrekken wij met Francois naar Koh Samet voor het laatste deel van onze reis. We komen waarschijnlijk niet terug naar Bangkok, dus we hebben ook afscheid genomen van Iwan. Niet voor zo lang, want Iwan komt begin april weer voor een paar maanden naar Amsterdam. En zo reizen we wat af met elkaar!

We genieten volop en hebben nog steeds geen zin om terug te gaan. Maar het begint nu toch echt op te schieten! Nog maar even niet aan denken. 

Niet zoveel foto’s deze keer en misschien een beetje saai met allemaal met steeds die proostende en etende mannen, maar zo is het is nu eenmaal!

Proost!