Valparaiso

Maandag 15 January 2017

Bas voelde zich gelukkig weer beter vanmorgen, hij had zelfs zin om te ontbijten. Een goed begin! Marion probeerde ons daarna te helpen via haar contacten bij de polite;  ' Die komen immer hier geniessen meines kaffee und kuchen also...' 

Na een uurtje kwam er redelijk goed nieuws: het innemen van het rijbewijs is een standaardprocedure. Na het betalen van de bekeuring krijg ik mijn rijbewijs gewoon terug. Helaas was de overtreding in een andere regio begaan anders hadden ze ons nog kunnen matsen, dat was nu niet mogelijk. Ik ben al lang blij, het zal  tussen de 150 en 200 euro gaan kosten, veel geld maar te overzien. 

We wilden eigenlijk een dagje langer bij Marion blijven omdat Bas nog niet helemaal OK was, maar dat ging helaas niet, helemaal volgeboekt! Dus op zoek naar een onderkomen in Valparaiso. Het duurde even maar toen had Bas een zeer betaalbaar appartementje gevonden in hartje centrum Valparaiso, met een eigen garage! Door al het gebel en geregel was het tegen 14.30 toen we vertrokken en op Google Maps ( die weer werkt!) zagen we dat het 4,5 uur rijden was, dat viel een beetje tegen! Het rijden in Chili is een verhaal apart; veel onverharde wegen waar je niet kunt opschieten. De wél verharde provinciale wegen zien er over het algemeen goed uit, alleen zitten er op de meest onverwachte momenten enorme gaten in de weg! Als de je daar op volle snelheid in rijdt kost je dat waarschijnlijk een band, als je al niet de macht over het stuur verliest.... Om de paar honderd meter zie je hier dan ook een soort ' herdenkingsmonumentjes voor verkeersslachtoffers. Goed opletten dus en op tijd remmen of eromheen sturen. Daarnaast zijn er in de stadjes en dorpen ook op de meest onverwachte momenten enorme verkeersdrempels gelegd, al dan niet met een waarschuwing vooraf. Daar moet je echt stapvoets overheen anders is het ook mis. Hebben we een keer bij iemand zien gebeuren, grote schade. Op de snelwegen geen gaten in de weeg maar wel fietsers en wandelaars op de vluchtstrook, die soms oversteken. De vluchtstrook is fungeert plek voor marktkraampjes en als één lange bushalte, waar passagiers worden opgepikt of afgezet. De bus komt daarna met een vaartje van 30 km per uur weer de weg op. Het is dus niet lekker ontspannen rijden zullen we maar zeggen. Dat ik zondag te hard kon rijden kwam omdat er geen vrachtverkeer en nauwelijks anders verkeer op de weg was. 

Omdat er bij Santiago een ernstig ongeluk was gebeurd - verbaast natuurlijk niets- kwamen we ook nog in een enorme file terecht. Om 20.00 waren we eindelijk op de plaats van bestemming. Valparaiso is een wat rauwe arme havenstad maar ligt mooi tegen de bergen aangeplakt. Het is ook een stad vol creatieven/ alternatieven/ kunstenaars en wannabee kunstenaars. 

De buurt waar wij in reden zou je op het eerste gezicht  ook als achterbuurt kunnen omschrijven, oude panden onder de graffiti, rondhangende vage types.. . ' Waar komen we nu in godsnaam weer terecht?!'  Een meisje kwam ons uitleggen dat de garage daar was , maar het appartement 5 minuten lopen... De hangsloten werden van de kanteldeur afgehaald en toen mocht ik de auto er inrijden. Het pastte allemaal maar nét. Toen naar het appartement, gelukkig weer een beetje uit het ergste deel van het buurtje...Eerst door een paar traliedeuren met sloten, toen twee buitentrappen op en daar waren we. Ik geloof niet dat we ooit zo armoedig hebben gezeten. Maar we hadden natuurlijk helemaal geen zin om nog iets anders te gaan zoeken dus we hebben het maar genomen. Wel leuk is het buitenterras met uitzicht, direct naast een lift die de mensen de berg op brengt ( zoals in Lissabon...) en we zitten hartje centrum, om de hoek een gezellig plein met terrassen. Hup maar! Om 21.30 zaten we aan de risotto en Paella en daarna gaan slapen, morgen zien we wel weer verder!